Goedmakertje

Nisse zou de ideale echtgenoot zijn waar het gaat om een goedmakertje na onenigheid. Hij kookt en slooft zich enorm voor mij uit. Niet veel later ligt het Zevenblad in de pan. 'Je kunt het als spinazie eten met een lekker sausje, maar roerbakken is eigenlijk nog wat gezonder,' zegt hij terwijl hij het zevenblad zonder stengels, gewassen en gesneden aan een gefruit uitje toevoegt. Ik reik hem op zijn verzoek de appelblokjes, kerrie, peper en zout aan. Terwijl ik nog in de keuken sta, is hij plotseling weer verdwenen. Wanneer ik net sta te overdenken dat dit weglopen zonder iets te zeggen toch binnenkort maar eens een onderwerp van gesprek moet zijn, staat hij weer voor mijn neus. Hij duwt mij een klein boeketje in mijn handen. 'Goedmakertje', mompelt hij een beetje binnenmonds. Omdat ik altijd alleen van de natuur geniet zonder ooit maar één naam van een plant te onthouden, stel ik gewoon voor mezelf vast dat het 'vergeet-mijn-nietjes' zijn. Terwijl hij boven op de eettafel klimt en druk is met het dekken van de tafel, knuffel ik hem even vlug ergens onder die rooie puntmuts, wat hij geloof ik niet echt lekker vindt. Eenmaal aan tafel zeg ik, genietend van een heerlijke roerbak Zevenblad met pasta. 'Vertel over dat geheim', ik kijk hem stiknieuwsgierig aan. Hij blijft eindeloos kauwen. Tsjonge! Dan niet. Ik doe een beetje beledigd. Hij slikt en nog eens...phoe en nog eens. En jawel hoor, hij gaat er eens goed voor zitten. 'Een polder verder woont een vrouw waar ik toevallig van hoorde dat ze iets heel verschrikkelijks van plan was om het zevenblad in haar tuin uit te roeien. In haar woede om het omzeep te helpen, had ze al aan zwart landbouwplastic gedacht, maar kreeg uiteindelijk een nog zwartere gedachte: gif! Ik ontplofte bijna toen ik het hoorde. Hoe kan iemand die van zijn tuin houdt nu met gif te werk gaan. Alles raakt uit balans, sporenelementen verdwijnen waardoor de grond steeds armer wordt. Dat kan toch helemaal niet. Wat dacht je van al die micro-organismen die dan afsterven?' Hij legt zijn vork neer en heft zijn armen dramatisch in de lucht. Ik ben de hele zomer daar gebleven en heb telkens onmogelijk gemaakt dat ze gif zou spuiten.' Hij rommelt in de zak van zijn broek en haalt er een sleutel uit. 'Van de gifkast,' gniffelt hij tevreden. 'gewoon achter slot en grendel. Sleutel zoek! Ik had een ander plan om haar gedachte over zevenblad op een humane manier te leiden. Maar daar had ik tijd voor nodig. Ik had daar gewoon het hele seizoen voor nodig, snap je?' Hij vergoeilijkt daarmee zijn afwezigheid. 'Het zevenblad heb ik aan een uitputtingsslag onderworpen. Ik begon om tijdens de bloei de bloemen er uit te halen. Later liet ik stiekem een recept achter op de keukentafel en jawel dat was de eerste aanzet voor haar om tot het plukken van zevenblad over te gaan. Voor de plant was het een ware uitputtingsslag om nog nieuw blad te vormen. Ik heb gewerkt, gewerkt...' roept hij, 'want ze heeft een enorme tuin. Toen ik helemaal was afgedraaid hoorde ik haar tegen een vriendin zeggen: 'Het lijkt wel of er kaboutertjes aan het werk zijn. Het is niet normaal. Er is dit jaar toch iets raars aan de hand met dat rottige onkruid.' Hij schuift zijn bordje naar achteren en gaapt. 'Vind je het heel erg wanneer ik vanavond vroeg naar bed ga? Ik zal je morgen vertellen hoe het daar verder is gegaan.' Hoe heet die vrouw', vraag ik, een beetje teleurgesteld dat er nog geen eind aan het verhaal zit. 'Nel,' zegt hij, 'Nel!' En hij noemt het adres. 'Joh, die ken ik', roep ik verheugd uit, want de wereld in de Hoeksche Waard is klein. 'Nou, dan weet je wat voor vlees ik in de kuip had,' mompelt hij gapend. Niet veel later ligt hij in de kleine bedstede in zijn huisje op mijn boekenplank. Ik moet lachen om het koddige gezicht. Als een opgerolde foetus ligt hij achter de dikke kont van Hildegonde die beschermend, en blij dat haar ventje weer thuis is, haar arm om hem heen heeft geslagen.